Het was voor kerst 2005 dat ik was uitgenodigd voor een pre-kerstdiner met vrienden. Ik was al weken in een opstandige bui( ben ik er ooit uitgekomen?). Ik vond dat er zo onecht met elkaar werd omgegaan. Nog steeds, of nog erger is de communicatie zo, dat je uiteindelijk niet weet waar het om gaat of wat er eigenlijk gezegd word. Je ziet het in de journalistiek, de politiek, en overal om je heen... Nietszeggende woorden, lange zinnen waar veel en ook niets word gezegd. Ik besloot een speech te schrijven waarin dat naar voren kwam, ik had geen idee hoe het zou vallen, maar heb het toch gewaagd:
"Lieve vrienden,
Dit jaar is alles anders. De tijd van alle externmimismen is hopelijk hiermee ten einde. Zo, rond de kerst, zijn we hier elk jaar bij elkaar om dat vermicht gevoel te delen. Sommige kunnen dat makkelijker dan anderen, maar het scheelt als je fundamens bent. Laten we samen proberen het volgend jaar wat meer te zwermen. Da's moeilijk, ik weet het, maar met inhoudingsvermogen moet het lukken. Ik wens jullie een zwermvol jaar!"
Het was even stil, vrienden keken elkaar, en toen een applaus. "Prachtig gesproken", maar een vriendin keek meewarig om haar heen of ze de enige was die het niet snapte. Ze vroeg mijn papier om het nogeens over te lezen. Ik vond het moedig van haar want de rest deed gewoon of ze het begrepen. Maar een van de zesentwintig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten