Ode

Dit is een ode
Een ode aan mijn vrienden
Het werd tijd
Vond dat ze dat verdienden
Echte vrienden
Niet bang om te verliezen
De waarheid
En alleen daarvoor kiezen

Dit is een ode
Aan de mensen waar ik van hou
Het werd tijd
Om dat te zeggen tegen jou

Heerlijk zomergedoe

Met vrienden aan de borrel
buiten in de tuin
Met de hond in de ochtend
rennen in het duin
Al sloffend naar de super
veel groente en wat fruit
De vogels en de kindjes
die kwetteren het uit
Aan het einde van de middag
lekker naar het strand
De zon zien zakken
de mensen rood verbrandt
De warmte in je hart en lichaam
maakt je loom en beetje moe
Hoe gelukkig is het leven
heerlijk zomergedoe

Roze bril

Ik ben niet wie je ziet

je hoort niet wie ik ben

Stuur je met 't kluitje in 't riet

zeker als ik je nog niet ken

Kijk eerst de kat nog uit de boom

voor ik mezelf laat zien

Ik reageer expres wat sloom

want tel vaak eerst tot tien

Was ik nog maar als een kind

zo zuiver, groen als gras

die nergens nog wat van vind

Dat kind wat ik eens was

Toen was het gras nog groener

in mijn eigen tuin

Toen was het altijd zomer

een tientje een fortuin

Ik droeg een roze bril

en vond iedereen heel lief

heel gewoon was moeders wil

in het donker sloop geen dief

De prins die moest nog komen

hij zou ook nooit meer gaan

hij verscheen in al mijn dromen

een droom was mijn bestaan

Nu lijkt dit alles zo verdwenen

het leven zo zwart-wit

Dromen alleen voor diegenen

die het kind in zich bezit.

Het rechte pad

Brullend briest mijn brein
Het mag niet meer zo zijn

Al struikelend kom ik over de brug
Ik kijk om, zie geen weg terug

Brullend briest mijn brein
het hoeft niet zo te zijn

Als ik kijk, niet verblindt door schone schijn
blijkt de horizon breder dan mijn pad te zijn

Brullend briest mijn brein
Er is geen waarheid, alleen woestijn

Het is voorbij

Was 't moed, was 't kracht 
die hem tot de hemel bracht? 
Was 't tijd, was het kwijt 
was het de vergetelheid? 
Een bijzonder man was je voor mij
Het is goed zo, het is voorbij

Ik

Ik ben dan wel geen groot dichter
En van geen enkele vrede stichter
Geen carriere, een CV met spaties
Ik heb geen netwerk of relaties
Niet onafhankelijk of getrouwd
Wel een hond die van me houd
Ik ben voor menig een lastig portret
Als ik voor hen een spiegel zet
Ik ben te stellig, confronterend
En zelfs arrogant en belerend
Niet zachtaardig maar toch ook geen loeder
Ik ben en blijf vooral een lieve moeder

De Efteling

Het lijkt een sprookje,
een grote happening
Met mijn ouders, ze zijn nog samen
naar de efteling

De rode schoentjes
zijn mijn favoriet
Vol geloof blijf ik daar kijken
want stoppen, doen zij niet

En lange Jan,
die steekt z'n nek nog uit
De rattenvanger vangt
alleen maar ratten met z'n fluit

Hans en Grietje blijven samen
en zorgen voor elkaar
Zij blijven wel
tot in de eeuwigheid een paar

Ik slik de zoete koek
het is helemaal niet raar
Ze leefden allemaal lang
en heel gelukkig met elkaar