Liefde van ooit

Er was eens een jonkvrouw in de middeleeuwen
Zij kon het van ellende en misere wel uitschreeuwen
Haar jurk was eens wit maar nu vies van het roet
Nadat haar landhuis was getroffen door rampspoed
Haar ridder en redder in geen velden te bekennen
Alleen en verdrietig dacht zij om naar een ander te rennen
De ridder wanhopig verstrikt in de kerkers aan het zoeken
Kon haar nergens vinden, begon haar te vervloeken
Terwijl zij op hem stond te wachten, in de kou met haar rokken
Gaf hij het op, dacht dat zij was vertrokken
Gebroken bleven ze achter, zwaar in het geweten
De grootsheid van hun liefde zijn ze nooit meer vergeten
In hun harten voor altijd verbonden, een liefdeszegen
Echter, zij kwamen elkaar in een andere tijd toch weer tegen
Met de richting van het hart wisten wij onze liefde weer te vinden
Het lot heeft bepaald dat wij elkaar weer beminden.