bij het schijnsel van de volle maan
Zag ik ze met hun huisjes op hun rug
in een heuse file staan
Met een meter per uur waarschijnlijk
waren zij op weg naar weet ik waar
soms was er 1 z'n huis vergeten
die moest weer terug naar daar
Ik voelde mij heel groot en lomp
en eigenlijk ook nietig
Het idee dat aan het einde van hun weg
de onze lag, maakte mij verdrietig
Geen opmerkingen:
Een reactie posten